Prólogo
O texto que tes entre as mans xa ven de hai moito tempo atrás. Non é máis ca tradución dos restos dun antigo libro perdido xa nas areas do tempo. Pouco se sabe do paradoiro do autor, o cal non fai máis que escurecer o que de seguido segue.
Antes de comezar hase de facer unha serie de aclaracións e advertencias. Para empezar, dicir que se tratan temas moi escuros que poderán ferir a sensibilidade do lector.
De seguido, expoñer unha serie de notas que estaban feitas a man nunhas follas anexas ó tomo orixinal e escritas na nosa lingua, por desgraza son só anacos e parágrafos soltos:
O rapaz, dado que aparenta ser xove, cerca dos dezaseis anos, leva xa varias noites sen probar bocado e parece enfermar máis canto maior tempo pasa a carón do lume. A súa pel, que é branca coma a neve, tórnase de cores estraños cando se lle fai entrar en calor. Os seus beizos que parecen ter un perpetuo xesto de desprezo, son negros coma a cinza, o mesmo cas súas unllas e cabelos que son longos e incribelmente lisos. A súa complexión é forte...
…finalmente atopámolo ó carón do río, enchoupado en auga dos pes a cabeza, pero, con enerxías renovadas, os seus ollos brillaban coma os dun lobo, e o seu sorriso era estremecedor. Incluso naquel momento o desprezo seguía vixente naquela boca infame. Foi a primeira vez có oín falar, e oxalá fose a derradeira. O que falou soaba coma a peor das noticias ofendendo ós oídos de todo bo crente. O pelo erizábaseme segundo falaba, o ton tiña un algo có facía adictivo coma se quixeses escoitar ata a última blasfemia. Acercouse ó meu carón e tendeume a súa man...
...xa pasaran máis de seis meses, e comezaba a falar con soltura a nosa língua. Contoume que viña de moi lonxe, dun norte máis aló do que se coñece. Contoume que alí todo era moi diferente...
...xa o fixen, tomei a miña filla, bebín o sangue do carneiro e falei con soltura esta fermosa língua. Agora camiño ó carón do meu liberador, pero, para que os que me sigan non se perdan nesta dura viaxe, traducín esta obra que me abriu os ollos.
Estes son os anacos que se puideron salvar do que parecía un diario enchoupado en sangue. O resto do libro sobrevivíu a un milleiro de penurias e só pode salvarse integramente un relato. O demais son anacos inconexos que falan dun reino e das súas xentes.
O texto que tes entre as mans xa ven de hai moito tempo atrás. Non é máis ca tradución dos restos dun antigo libro perdido xa nas areas do tempo. Pouco se sabe do paradoiro do autor, o cal non fai máis que escurecer o que de seguido segue.
Antes de comezar hase de facer unha serie de aclaracións e advertencias. Para empezar, dicir que se tratan temas moi escuros que poderán ferir a sensibilidade do lector.
De seguido, expoñer unha serie de notas que estaban feitas a man nunhas follas anexas ó tomo orixinal e escritas na nosa lingua, por desgraza son só anacos e parágrafos soltos:
O rapaz, dado que aparenta ser xove, cerca dos dezaseis anos, leva xa varias noites sen probar bocado e parece enfermar máis canto maior tempo pasa a carón do lume. A súa pel, que é branca coma a neve, tórnase de cores estraños cando se lle fai entrar en calor. Os seus beizos que parecen ter un perpetuo xesto de desprezo, son negros coma a cinza, o mesmo cas súas unllas e cabelos que son longos e incribelmente lisos. A súa complexión é forte...
…finalmente atopámolo ó carón do río, enchoupado en auga dos pes a cabeza, pero, con enerxías renovadas, os seus ollos brillaban coma os dun lobo, e o seu sorriso era estremecedor. Incluso naquel momento o desprezo seguía vixente naquela boca infame. Foi a primeira vez có oín falar, e oxalá fose a derradeira. O que falou soaba coma a peor das noticias ofendendo ós oídos de todo bo crente. O pelo erizábaseme segundo falaba, o ton tiña un algo có facía adictivo coma se quixeses escoitar ata a última blasfemia. Acercouse ó meu carón e tendeume a súa man...
...xa pasaran máis de seis meses, e comezaba a falar con soltura a nosa língua. Contoume que viña de moi lonxe, dun norte máis aló do que se coñece. Contoume que alí todo era moi diferente...
...xa o fixen, tomei a miña filla, bebín o sangue do carneiro e falei con soltura esta fermosa língua. Agora camiño ó carón do meu liberador, pero, para que os que me sigan non se perdan nesta dura viaxe, traducín esta obra que me abriu os ollos.
Estes son os anacos que se puideron salvar do que parecía un diario enchoupado en sangue. O resto do libro sobrevivíu a un milleiro de penurias e só pode salvarse integramente un relato. O demais son anacos inconexos que falan dun reino e das súas xentes.