jueves, 24 de febrero de 2011

O coitelo do principe.

Prólogo
            O texto que tes entre as mans xa ven de hai moito tempo atrás. Non é máis ca tradución dos restos dun antigo libro perdido xa nas areas do tempo. Pouco se sabe do paradoiro do autor, o cal non fai máis que escurecer o que de seguido segue. 
            Antes de comezar hase de facer unha serie de aclaracións e advertencias. Para empezar, dicir que se tratan temas moi escuros que poderán ferir a sensibilidade do lector. 
            De seguido, expoñer unha serie de notas que estaban feitas a man nunhas follas anexas ó tomo orixinal e escritas na nosa lingua, por desgraza son só anacos e parágrafos soltos:
            O rapaz, dado que aparenta ser xove, cerca dos dezaseis anos, leva xa varias noites sen probar bocado e parece enfermar máis canto maior tempo pasa a carón do lume. A súa pel, que é branca coma a neve, tórnase de cores estraños cando se lle fai entrar en calor. Os seus beizos que parecen ter un perpetuo xesto de desprezo, son negros coma a cinza, o mesmo cas súas unllas e cabelos que son longos e incribelmente lisos. A súa complexión é forte...
            …finalmente atopámolo ó carón do río, enchoupado en auga dos pes a cabeza, pero, con enerxías renovadas, os seus ollos brillaban coma os dun lobo, e o seu sorriso era estremecedor. Incluso naquel momento o desprezo seguía vixente naquela boca infame. Foi a primeira vez có oín falar, e oxalá fose a derradeira. O que falou soaba coma a peor das noticias ofendendo ós oídos de todo bo crente. O pelo erizábaseme segundo falaba, o ton tiña un algo có facía adictivo coma se quixeses escoitar ata a última blasfemia. Acercouse ó meu carón e tendeume a súa man...
            ...xa pasaran máis de seis meses, e comezaba a falar con soltura a nosa língua. Contoume que viña de moi lonxe, dun norte máis aló do que se coñece. Contoume que alí todo era moi diferente...
            ...xa o fixen, tomei a miña filla, bebín o sangue do carneiro e falei con soltura esta fermosa língua. Agora camiño ó carón do meu liberador, pero, para que os que me sigan non se perdan nesta dura viaxe, traducín esta obra que me abriu os ollos.
            Estes son os anacos que se puideron salvar do que parecía un diario enchoupado en sangue. O resto do libro sobrevivíu a un milleiro de penurias e só pode salvarse integramente un relato. O demais son anacos inconexos que falan dun reino e das súas xentes.

3 comentarios:

  1. SSS mediano reporting IN!

    Hace muchísimo que no me pasaba a curiosear por estos lares. Por supuesto, toca ración de crítica.

    Tu estilo de redacción ha mejorado de forma exponencial con los años! Sin duda, te has aplicado, y hay relatos que da gusto leer, como este que estoy comentando. También me gusta la "atmósfera" de este último, aunque quizá se deba a que el "horror sobrenatural" es mi debilidad.

    Por supuesto, también hay que resaltar algún punto negativo (odio a la gente que comenta con chorradas diciendo "que bien escribes!" y se queda tan pancha, sin aportar una puta mierda). El lenguaje que empleas es correcto pero, por algún motivo, me resulta algo "artificial". En el empleo de algunas expresiones, a veces da la impresión de que escribes primero en castellano y luego traduces de una forma un tanto "normalizada". Puede que no sea el caso, y ese sea tu gallego "natural", pero ese pequeño detalle hace que me "distancie" un poco del texto y no consiga la inmersión ideal para este tipo de narrativa. Bueno, también te comes algunos acentos, pero eso ya es un detalle menor (sobre todo para la RAE...).

    Bueno, en definitiva, sigues mejorando.

    SSS mediano OUT.

    ResponderEliminar
  2. Gallego?

    Creo que es la primera vez que te leo algo en gallego, o al menos algo que me guste.

    Está bien el punto de intriga y el jugar con textos incompletos, da juego a poder escribir de cosas muy diferentes en un mismo texto sin tener que buscar la manera de introducirlos.

    (Y)

    ResponderEliminar
  3. Si, es lo primero que escribo en Gallego.

    ResponderEliminar